Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/338

 Gilbert spojrzał na zegarek i utkwiwszy wzrok w Duplata, zapytał:
 — Co pan powiesz, jeżeli za chwilę postawię ci na oczy wice-hrabiego Granceya?
 — Ależ owszem, proszę o to.
 Ktoś zapukał we drzwi.
 — Proszę wejść — rzekł Gilbert, chowając rewolwer do kieszeni.
 Lokaj zaanonsował:
 — Pan wice-hrabia Grancey.
 Przyjaciel Gilberta przestąpił próg i wszedł do pokoju.
 Wtedy nastąpiła scena iście teatralna.
 Obaj towarzysze wygnania poznali się od pierwszego spojrzenia.
 — Depréty!... — zawołał były komunista.
 — Serwacy Duplat! — jednocześnie wyrzekł były infirmier.
 Gilbert przyglądał się im obojętnie i czekał na rozwiązanie zagadki.
 — Więc pan mówisz — odezwał się Duplat do Rollina — że ten zuch jest wice-hrabią de Grancey? Ależ on pana oszukał! On, wice-hrabią! Ha, ha, ha! On nazywa się Gaston Depréty... Był infirmierem w robotach! To były kryminalista, tak samo jak i ja! Niech zaprzeczy mi!
 — Tak? — odrzekł Gilbert, wpatrując się w byłego dependenta.
 Ten zmieszał się, ale tylko na chwilę.
 Rozumiał, iż zaprzeczenie było niemożliwe.
 Duplat, wściekły z gniewu, krzyknął:
 — Cóż, odpowiadaj, bandyto, złodzieju! Czy nie jesteś Gastonem Depréty?
 — Prawda — odrzekł zapytany, podnosząc głowę i śmiało stawiąc czoło niebezpieczeństwu — jestem Ga-