Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/34

 — Nie, będę pana czekał przed domem, pod drzwiami wiodącemi do piwnicy, Jak prędko spodziewasz się pan powrócić?
 — Nie pytaj pan nawet o to. Nie wiem jeszcze, jakim sposobem zabiorę dziecko Janiny Rivat. Rozumiesz pan doskonale, że powinienem uczynić to zręcznie i tak, by nikt mnie nie widział. A teraz w drogę.
 Wyszli z mieszkania, poczem Duplat pobiegł ulicą, Gilbert zaś udał się do piwnicy.
 Były furyer nie wiedział w jaki sposób dokona swego zobowiązania, przewidywał jednak, że największą przeszkodą może być Weronika.
 Po rozstaniu się z Gilbertem zaczął zastanawiać się nad trudnościami, które w pierwszej chwili nie przyszły mu do głowy. Ale powiedział sobie, że musi je przezwyciężyć, chociażby zamiast jednej, potrzebował popełnić dwie zbrodnie.
 Na ulicach ogłuszająca kanonada trwała ciągle i drobny przenikający deszcz nie ustawał padać.
 Przedewszystkiem należy zabrać moje pieniądze.
 Rzucił w otwór kanału swój uniform wojskowy i udał się na ulicę Saint-Maur, ale zaledwie uszedł papęset kroków, przecięła mu drugę barykada, strzeżona rzez kilkunastu rewolucyonistów.
 — Kto idzie? — zapytał szyldwach, powstając nagle z za kupy kamieni, usłyszawszy zbliżające się kroki.
 Jednocześnie kilka innyce głów pokazało się na wierzchu barykady. Duplat podszedł do żołnierza i rzekł go cichu:
 — Paryż.
 — Dąbrowski--odrzekł szyldwach.
 Było to hasło wydane rano i niezmienione dotychczas.