Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/346

 — Dobrze.
 — W takim razie należę do was duszą i ciałem. Nie obawiajcie się Janiny Rivat... Uważajcie ją za nieistniejącą...
 — Co pan zamierzasz uczynić z nią?
 — Nie wiem jeszcze... pomyślę...
 — Pomyślimy nad tem razem — rzekł Grancey. — Biorę ją pod swój nadzór sekretny. Duplat nie powinien narażać się na spotkanie z nią i niech unika okolicy kościoła św. Sulpicyusza. Poproszę cię tylko, kochany teściu, o bliższe szczegóły, abym mógł przygotować wypadek, którego ma się stać ofiarą.
 — Niewiele mogę dodać nad to, co powiedziałem — odrzekł Gilbert. — Ma sklepik pod portykiem św Sulpicyusza... Była obłąkaną przez siedmnaście lat... Zresztą, dość często przychodzi do mojej żony po jałmużnę.
 — Więc ona widuje się z panią Rollin! — zawołał Grancey przestraszony.
 — Widuje się... i to, co o niej mówiłem, wiem od mojej żony.
 — Mówiła o swych córkach?
 — Mówiła.
 — Czy jesteś pan pewnym, że pani Rollin niczego nie domyśla się?
 — Jestem najpewniejszym. Jakim sposobem może podejrzewać, skoro nie wie, iż córka jej zmarła?
 — To prawda, ale najmniejsza rzecz może wywołać w niej podejrzenie. Śpieszmy się więc!
 — I ja jestem tego zdania — poparł Duplat. — Ale przedewszystkiem uregulujemy mój rachunek.
 — Jaki?
 — Naprzód czternaście tysięcy franków.
 — Masz słuszność — odrzekł Grancey.