Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/35

 Gdy przedziera! się przez barykadę, jeden z żołnierzy zapytał go.
 — Dokąd idziesz obywatelu?
 — Do jedenastego okręgu, do Komitetu Ocalenia publicznego.
 — Ach, to ty, obywatelu Duplat! — rzekł żołnierz poznając go. — Po cywilnemu! Myślałem, że jesteś u bramy św. Gerwazego.
 — Byłem tam, lecz otrzymałem rozkaz przybycia do Komitetu.
 — Po cywilnemu?!
 — Tak.
 — Oho! to musiało się stać coś ważnego!
 — Rzecz bardzo ważna. Mam zdać raport i otrzymać instrukcye.
 — To idź kapitanie, bo tutaj będzie zaraz gorąco. Patrz, co się dzieje na Saint-Martin i na przedmieściu Temple. Oczekujemy na posiłki, ale, przyjdą czy nie przyjdą, będziemy się bronili do ostatniego tchu. Może zginiemy, lecz i Paryż zginie wraz z nami! Patrz, wszędzie się palii... i wskazał ogromną łunę krwawem światłem rozjaśniającą ciemność nocy.
 Duplat, nic nie odrzekłszy, oddalił się pospiesznie.
 Po kilku minutach przybył do niedokończonego domu, zeszedł do piwnicy, odgrzebał pugilares z biletami bankowemi i schował go do kieszeni.
 Poczem wyszedł na ulicę.
 Odgłos strzałów dochodził ze wszystkish stron, działa grzmiały bez przerwy.
 Pociski, zakreślając na ciemnem niebie półkola, pękały nad ulicami, rozdzierały powietrze i wzniecały pożary. Nowe łuny zjawiały się na zachmurzonym horyzoncie, snopy iskier, jak bukiety olbrzymich fajerwerków, ulatywały w przestrzeń.
 Walka zbliżała się coraz więcej.