Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/353

dobra kobieta, proszę księdza. Proteguje ją ksiądz d‘Areynes, jałmużnik z la Roquette.
 — Wiemy o tem, jak również i to, że zasługuje na, tę opiekę, ale potrzebujemy szczegółów jej życia.
 — Biedna kobieta wiele wycierpiała w życiu...
 — I to wiadome nam; lecz chodzi nam nie o przeszłość, a o czas bieżący.
 — Mogę tylko powiedzieć, że zajmuje się sprzedażą przedmiotów służących do nabożeństwa, na co otrzymała pozwolenie od księdza d‘Areynes. Nie wiele zarabia, a mimo to pomaga jeszcze innym.
 — Zapewne najwięcej przesiaduje w domu?
 — Codziennie o godzinie ósmej rano udaje się ze swym wózkiem do kościoła św. Sulpicyusza i wraca do domu przed nocą.
 — Jak wielkie jest jej mieszkanie?
 — Zajmuje dwa pokoinki i kuchenkę na piętrze czwartem, z oknami wychodzącemi na dziedziniec.
 — Czy mieszka sama?
 — Dawniej mieszkała sama, ale od siedmiu tygodni ma przy sobie pewną młodą dziewczynę, niejaką Różę, robotnicę, liczącą może ośmnaście lat.
 — A zkąd ona pochodzi?
 — Nie wiem. Przybyła tu pewnego wieczora, na pół żywa z utrudzenia i tak osłabiona, że zdołała tylko zapytać o Janinę Rivat i padła zemdlona.
 — Pani Rivat znała ją?
 — Znała, proszę księdza i była taić uszczęśliwioną zobaczywszy ją, że płakała z radości.
 — Mówisz pani, że nazywa się Róża?
 — Tak, proszę księdza.
 — Nie znasz pani jej nazwiska?
 — Nie ma go podobno, ale nie wiem napewno.
 — Nie wie pani zkąd przybyła?