Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/354

 — Nie wiem, ale podobno z daleka.
 — Czy ta dziewczyna zajmuje się czem?
 — Haftuje dla jednego z magazynów przy ulicy Sévres.
 — Więc wychodzi na cały dzień?
 — Nie, gdyż dają jej robotę do domu, którą raz lub parę razy na tydzień odnosi wieczorem do magazynu.
 — O której godzinie?
 — O ósmej. Ale nie zatrzymuje się nigdzie, pędzi jak strzała.
 — Pani Rivat nie odprowadza jej?
 — Nie, gdyż w tym czasie jest zajęta przygotowaniem obiadu.
 Ksiądz zapisał w notatniku kilka objaśnień odźwiernej i schowawszy go do kieszeni, rzucił wzrokiem na dziedziniec, na którym złożone były deski, materyały budowlane i narzędzia mularskie, pod ścianą zaś wznosiło się rusztowanie.
 — Macie, widzę robotników — zauważył ksiądz niby odniechcenia.
 — A tak, proszę księdza. Obecnie pracują mularze, później będą robili blacharze, robotnicy z zakładu gazowego i malarze. Przez kilka miesięcy potrwa ten nieład. Wszyscy lokatorzy od dziedzińca wyprowadzili się, z wyjątkiem pani Rivat. Dom był tak zrujnowanym, że groził zawaleniem się, właściciel więc musiał przystąpić do robót.
 — Więc pani Rivat pozostała sama jedna?
 — Prosiła o to, gdyż jej tu wygodnie. Gdy jakie sąsiednie mieszkanie będzie już gotowe, przeprowadzi się do niego, a tymczasem wyrestaurują jej lokal. Ale teraz pozbawiona jest światła i wody, gdyż zamknięto i rury gazowe i wodociąg.
 — Robotnicy zaczęli już robotę?