Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/361

 Ustawiona na stosie gruzów latarnia rzucała słabe światełko jak gwiazda zamglona.
 Musieli się ująć za ręce, by trafić do drzwi oficyny.
 — Jest tu trzy schody — rzekł Grancey idący na przedzie — ostrożnie, żebyście się nie potknęli.
 Gdy weszli na korytarz, zapalili ślepą latarkę i zaczęli wstępować na schody, powoli przesuwając się pod belkami rusztowań.
 Na czwartem piętrze Grancey zatrzymał się pod zamkniętemi drzwiami i przyłożył do nich ucho.
 — Tutaj mieszka — szepnął — słyszałem jakiś szmer muszą być w domu. Zanim dziewczyna nadejdzie przygotujemy zasadzkę, którą obmyśliłem.
 — A jeżeli nie wyjdzie z powodu mgły? — zauważył Gilbert.
 — Jeżeli nie wyjdzie, tem gorzej dla niej... Nie nasza będzie wina...
 — Co to jest? — zapytał Duplat, wskazując tuż przy drzwiach otwarte, wychodzące na dziedziniec okno.
 — To wejście na rusztowanie, przez które wejdziemy w chwili stanowczej, aby następnie również przez okno mieszkania dostać się do Janiny Rivat.
 — Czy rusztowanie mocne?
 — Niema niebezpieczeństwa. A teraz chodźmy na piąte piętro i zabierajmy się do roboty.
 Robota ta polegała na wyjęciu śrub z podpory, na której spoczywała wyższa część rusztowania, wielce ciężka sama przez się i obciążona nadto naczyniami z cementem i zapasem cegieł.
 Po upływie godziny robota była ukończoną.
 Dość było pociągnąć przywiązany u góry sznurek, aby wyższa część rusztowania zawaliła się z czwartego piętra na dziedziniec.