Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/364

ta mogłaby być skończona oddawna. Trzeba ich powiadomić.
 Prześliznął się pomiędzy słupami rusztowania i przez okno przelazł na korytarz.
 Gilbert i Grancey z gorączkową niecierpliwością wyczekiwali chwili działania, zależnej od wyjścia Róży.
 Obaj wytężali słuch na najmniejszy szmer, ale w mieszkaniu Janiny panowała cisza zupełna.
 Nagle Gilbert uchwycił ramię Granceya.
 — Czy słyszysz? — zapytał.
 — Co takiego?
 — Ktoś idzie po schodach.
 — Prawda.
 Rzeczywiście odgłos kroków zbliżał się coraz więcej.
 — Ktoś idzie — mówił Grancey i widocznie tutaj, gdyż z wyjątkiem Janiny Rivat, nikt więcej nie mieszka w tym domu... Tem gorzej dla niego, że przychodzi nie w porę... Nie wejdzie.
 Wyjął z kieszeni nóż i przygotował się do uderzenia.
 — Co myślisz robić? — zapytał Gilbert głosem zdławionym.
 — Zaraz zobaczysz.
 W tej chwili sylwetka Duplata zarysowała się na framudze okna.
 — Schowaj się — schowaj — szepnął przez zęby Grancey — ktoś idzie po schodach... Bądź w pogotowiu.
 Duplat umknął.
 Czyjeś lekkie kroki rozlegały się w ciemności, lecz zbliżały się ciągle.
 W mieszkaniu Janiny zegar wybił godzinę ósmą.
 Grancey dostrzegł postać kobiety.