Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/365

 Miął się już rzucić, lecz nagle powstrzymał się przerażony.
 Otworzyły się drzwi i Janina z lampą w ręku stanęła progu oświetlając twarz nadchodzącej w tej chili Róży.
 — Marya Blanka! — szepnął Grancey.
 Nawet Rollin, złudzony dziwnem podobieństwem sióstr, nie mogąc zrozumieć co się stało, uczuł chwiejące się pod sobą nogi i oparł się na ramieniu swego towarzysza.
 — Dobry wieczór, mamo Janino — rzekła Róża i wszedłszy do pokoju zamknęła drzwi za sobą.
 — To ona... To Marya Blanka — powtarzał były dependent.
 — To moja córka — szeptał Gilbert. — Jej twarz, jej głos, jej wzrok. Co to jest, co ona tu robi?... Czyżby... Muszę przekonać się natychmiast... chodźmy.
 Grancey przywołał Duplata i rzekł:
 — Sprawa na dziś chybiona...
 — Z powodu?
 — Marya Blanka przyszła do Janiny.
 — Córka Rollina?
 — Tak.
 — To rzecz niemożliwa!
 — Cicho i chodź z nami.
 Pośpiesznie zeszli ze schodów i przez dziedziniec wydostali się na ulicę.
 Na chodniku, Duplat, któremu najwięcej zależało na śmierci Janiny, odezwał się:
 — Wytłómaczcie mi, gdyż nic tego wszystkiego nie rozumiem. Co się stało?... Janina była sama.... panna jej, zamiast wyjść, powróciła... Nie należało czekać do jej powrotu... w końcu dlaczego mówicie o Maryi Blance, córce Rollina.