Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/367

 — Czy chciałeś widzieć się zemna? — zapytała Henryka, zdziwiona tą niespodziewaną wizytą.
 — Wiedziałem, żeś była cierpiącą, więc przyszedłem dowiedzieć się o twoje zdrowie.
 — O moje zdrowie... — powtórzyła Henryka.
 — Mógłby kto pomyśleć, że dziwi cię to... a przecież to rzecz naturalna.
 — Rzeczywiście... Mam się jednakowo, ani lepiej, ani gorzej — jestem osłabioną... dziękuję ci za pamięć...
 Pani Rollin mówiła to powoli, głosem cichym złamanym.
 Blanka spoglądała na nią ze smutkiem...
 Powinnaś używać więcej ruchu... rhzerwać się.
 — Dokąd pojadę? i na co?
 — Odetchnąć świeżem powietrzem, odwiedzić swych ubogich...
 — Udzielam im jałmużnę.
 — I Blanka nie powinna żyć jak zakonnica... W jej wieku rozrywka konieczna.
 — Nie chcę opuszczać mamy — odrzekła dziewczyna.
 Rozumiem cię, aleś powinna uprosić matkę, aby codziennie wyjeżdżała na spacer.
 — Nam dobrze tak — szepnęła pani Redlin. Pozwól nam urządzać się jak nam najdogodniej i sam żyj jak ci się podoba.
 Gilbert nie mając żadnego powodu do przedłużenia wizyty, odszedł do siebie.
 W pół godziny był już w mieszkaniu Granceya trzy ulicy Caumartin.
 — No i cóż — pośpiesznie zapytał były dependent.
 — To nie Marya Blanka była na ulicy Férou.
 — Jesteś pan pewnym?
 — Najpewniejszym. Zastałem Blankę w domu przy matce.