Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/373

 Blanka, przestraszona tym stanem, posiała po d-ra Germaina.
 — To pan — rzekła chora, podając mu rękę. — Nie przybył pan wczoraj, choć prosiłam. — Wczoraj? powtórzył lekarz zdziwiony.
 Blanka spojrzała na niego oczyma załzawionemi.
 Zrozumiał ją i nie żądał objaśnienia, lecz korzystając z podania mu ręki, zbadał jej puls.
 Uderzał on regularnie, widocznie tylko mózg był chory.
 — Czy wychodziła pani z domu w tych dniach?
 Henryka usiłowała przypomnieć sobie.
 — Wychodziłam — odrzekła po chwili — odwiedzałam mych ubogich.
 Na zapytujący wzrok lekarza Blanka odpowiedziała przeczącem poruszeniem głowy.
 Stary praktyk miał zbyt wiele nauki i doświadczenia, by mógł pod tym względem łudzić się.
 Zmiana w zdrowiu pani Rollin była wyraźną: umysł zaciemniał się, pamięć zanikała.
 Uczynił jeszcze kilka pytań, by przekonać się dokładnie o stopniu rozwoju anemii mózgowej i doszedł do wniosku, że pomimo zdarzających się chwil jasnych, myśli chorej były wogóle zamglone.
 Opuszczając Henrykę, dał znak jej córce, że pragnie pomówić z nią na osobności.
 — Pragnąłbym zobaczyć się z twoim ojcem — rzekł do niej.
 Na pozór, w żądaniu tem nie było nic dziwnego, Blanka jednak usłyszawszy je rozpłakała się.
 — Więc matka moja bardzo chora? — zapytała.
 — Nie będę przed tobą ukrywał, że stan jej budzi we mnie obawę.
 — Traci pamięć...