Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/377

 Gilbert odetchnął i po dwóch dniach pobytu w Lamorlaye powrócił do Paryża.
 Spdziewał się zastać jaką wiadomość od Granceya i Duplata, lecz obaj nie dali o sobie znaku życia.
 Znalazł za to kilka listów od wierzycieli paryzkich.
 Rzucił je w ogień i zły zadzwonił na lokaja.
 — Czy pani w domu, zapytał.
 — Leży chora... Panna Blanka wzywała wczoraj, doktora Germain, który był u pani i później chciał widzieć się z panem.
 — Kiedy doktór będzie znowu?
 — Zapewne dzisiaj...
 — Dobrze, możesz odejść.
 O godzinie jedenastej przybyli jednocześnie, stosownie do umowy, dr. Germain i Lucyan Kernoäl, Gilbert usłyszawszy dźwięk dzwonka, uchylił fiżankę i poznał d-ra Germain.
 — Dwóch — szepnął... więc będzie narada. Henryka musi być chora naprawdę... Doktór chciał wczoraj widzieć się zemną, trzeba poczekać.
 Henryka, czując się tego dnia nieco lepiej, wstała wcześniej i siedząc w saloniku wraz z Blanką, machinalnie przerzucała kartki jakiejś książki.
 Weszła pokojowa i zaanonsowała wizytę doktora.
 Blanka pragnąc rozmówić się z nim przed widzeniem się jego z matką, wyszła pośpiesznie.
 Zobaczywszy Lucyana krzyknęła z radości.
 — I pan przybył! — rzekła zarumieniona, podając mu rękę.
 — Przybyłem wraz z doktorem — odrzekł.
 — Dziękuję panu doktorowi. Sprawił mi pan, wielką przyjemność...
 — Jak się ma nasza chora?