Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/378

 — Trochę lepiej. Odzyskała pamięć, gdyż przed chwilą rozmawiała zemną o Lucyanie.
 — Jak przepędziła noc?
 — Dość spokojnie, a dziś rano wstała o ósmej.
 — Tak wcześnie! W jakiem jest usposobieniu?
 — Z początku była w dobrem, ale później z mojej winy uniosła się?
 — Cóż to było?
 — Byłam tak nieostrożną, że wspomniałam o moim ojcu.
 — Czy możemy wejść?
 — Proszę panów.
 — Niecił doktór idzie sam — rzekł Lucyan — ja wejdę później, gdyż chciałbym przekonać się jakie wrażenie na chorej sprawi moje przybycie.
 Bianka weszła z doktorem do salonu.
 — Kochana mamo — rzekła, podchodząc do niej — przybył doktór.
 Henryka spojrzała wzrokiem błędnym i nie poznała go.
 W tej chwili wszedł Lucyan Kernoöl.
 Pani Rolln spostrzegłszy go, zdziwiła się, następnie namarszczyła brwi, jak gdyby szukała czegoś w pamięci.
 — Po chwili rozpogodziła twarz i kładąc mu obie dłonie na ramieniu, zawołała.
 — Lucyan! — Więc ty w Paryżu? a ja myślałam, żeś za oceanem, wraz z ojcem.
 I przez chwilę jaśniejące w jej oczach światło przygasło znowu.
 Blada, z drżącemi rękami, opadła na fotel i błędny wzrok utkwiła w przestrzeń.
 — To obłąkanie — pomyślał Lucyan — i zdaje się nieuleczalne...
 Doktór Germain usiadł obok Henryki i przemó-