Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/379

wił do niej, ale nie odrzekła mu, nawet nie słyszała słów jego.
 Z kolei przemówił Lucyan, lecz również nie otrzymał odpowiedzi.
 Obaj lekarze wyszli do sąsiedniego pokoju na naradę.
 — Cóż pan myślisz o tem? — zapytał Lucyan.
 — Zdaje mi się, że niema nadziei ocalenia, chyba, że pomogłaby kuracya specyalna, mamy tu bowiem wypadek nie anemii mózgowej, lecz przejściowego paraliżu mózgu.
 — Więc doktór radzi pomieścić chorą w domu zdrowia?
 — Tak.
 — Daruje pan doktór, że ośmielę się wyrazić zdanie odmienne. Przewiezienie do szpitala obłąkanych wywołałoby wrażenie, którego powinniśmy unikać wszelkiemi środkami. Przed chwilą i mnie zdawało się, że niema nadziei. Ale teraz jestem innego przekonania sądzę, że naradziwszy się znajdziemy sposób złagodzęnia rozdrażnienia nerwowego i powstrzymania rozwoju choroby. Tymczasem, jeżeli oddalimy chorą od jej otoczenia i pozbawimy dotychczasowego sposobu życia zwiększymy jej rozdrażnienie i utracimy jedną z największych szans pomyślnej kuracyi, mianowicie obecność Maryi Blanki i jej troskliwość, jakiej chora nie znajdzie w żadnym domu zdrowia. Niech mi doktór wierzy, jeżeli pani Rellin może być uratowaną, to tylko z pomocą Maryi Blanki.
 — Biedne dziecko nie będzie miało sił wydołać temu zadaniu.
 — Znajdzie je w swem przywiązaniu.
 — Być może, ale pozostawiając chorą w domu, nie usuniemy głównego powodu jej cierpienia.
 — Jakiego?