Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/391

 — Powiedziano mi, że prawdopodobnie nie żyje ale nie dano mi na to najmniejszego dowodu.
 — Po przeprowadzeniu śledztwa spisano protokół o zniknięciu jej, ale bez wyrażenia daty zgonu, gdyż nie udało się odszukać ciała.
 W takim razie, czy nieprawdopodobniejszy będzie wniosek, że dziewczyna ta uciekła?
 — Róża po wyjściu z zapalenia mózgu stała się nadzwyczajnie smutną... wszyscy zauważyli w niej tę zmianę. Przypuszczam więc, że pod wpływem malancholii utopiła się.
 — W takim razie wody Loary wyrzuciłyby jej ciało na brzeg.
 — Nie, gdyż uniesiona prądem, mogła zatrzymać się w jakia zagłębieniu, których jest wiele u wybrzeży.
 — Zdaje mi się jednak, że za pośpiesznie wyprowadzono wniosek o samobójstwie.
 — Nie... widocznem było, że dziewczynie tej dokuczyło życie. W oczach niknęła ze smutku...
 — Może była zakochana?
 — Wcale nie... Powodem jej smutku nie była miłość, lecz przyjaźń zerwana.
 — Przyjaźń?
 — Tak. Róża całą duszą przywiązała się do pewnej biednej kobiety, obłąkanej, przebywającej w przytułku od siedmnastu lat i której wyleczenie uważane było za niemożliwe. Kobieta ta, raniona w głowę pociskiem podczas ostatnich dni komuny, była ocalona przez pewnego księdza.
 — Przez księdza? — powtórzył Duplat przestraszony.
 — Tak, przez księdza d’Areynes, obecnie jałmuźnika szpitala Grande Roquette, w którym komuniści zamordowali arcybiskupa paryzkiego. Kilka miesięcy temu Róża do ukończeniu szkoły profesyonalnej, przy-