Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/398

towności chorej. — Obłąkanie niebezpieczne! — Może cię uderzyć. Niepowinnaś pozostawać tu dłużej... Wracaj do swego pokoju...
 — Nie, ojcze — rzekła Blanka zalana łzami — pozwól mi pozostać przy mamie... ja uspokoję ją... Ja się nie lękam... Pozwól mi czuwać nad nią... kto wie czy moja troskliwość nie wróci jej zmysłów.
 W tej chwili paroksyzm wznowił się.
 Henryka krzyknęła przeraźliwie, jakby ją kto zarzynał i zaczęła rwać wiszące u łóżka draperye.
 — Widzisz rzekł — popełniłbym występek, pozostawiając cię przy niej... Chodź moje dziecię... Przyślę tu pokojową dla czuwania nad nią a ty idź do siebie.
 Blanka z rozdarłem sercem odeszła do swego pokoju.
 Gilbert przywołał pokojową i zabronił jej wpuszczać Blankę, sam bowiem zamierzał wyjechać na miasto dla spełnienia zaleceń Granceya.
 Gdy wrócił do domu w godzinie obiadowej miał już zapewnionych posłusznych jego woli członków przyszłej rady familijne.
 Następnego dnia dr Germain i Lucyan przybyli do pałacu o godzinie dziesiątej rano.
 Gilbert ze zbladem obliczem wyszedł na ich spotkanie.
 Lekarz, spostrzegłszy go, zapytał zaniepokojony:
 — Czy stało się co nieprzewidzianego?
 — Tak jest, doktorze...
 — Paroksyzm?
 — Straszny. Jest zupełnie obłąkaną.
 Lucyan zbladł.
 Gilbert zaprowadził ich do pokoju chorej.
 Pani Rollin, siedząca z otoczonemi ciemną obwódką oczyma błędnemi, z drżącemi ustami i konwulsyjnie zaciśniętemi palcami, usłyszawszy szmer kroków,