Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/40

 — Uratował dziecko — pomyślał. — Zobaczymy, może matka żyje.
 Podszedł do łóżka i przyłożył ucho do ust Janiny.
 Chora oddychała, a więc żyła.
 Dym stawał się coraz gęstszym, ogień obejmował już meble.
 Wikary pośpiesznie obwinął chorą w kołdrę, poczem wziął ją na ręce i wybiegł z pokoju.
 Z trudnością przebył wązkie schody i po kilku minutach znalazł się na ulicy, w tej chwili dość spokojnej.
 Raul zamierzał zanieść Janinę do siebie i powierzyć ją swej służącej Magdalenie, która przez czas pobytu jego w Wersalu nie opuszczała mieszkania, ale zaledwie stanął na chodniku, spostrzegł przechodzący pluton marynarzów z oficerem na czele.
 — Pan Kernoë!
 — Ksiądz d’Areynes!
 Dwa te nazwiska wypadły jednocześnie z ust dwóch ludzi znajomych a nieprzygotowanych do spotkania się.
 — Dokąd ksiądz idzie? — zapytał zdziwiony kapitan okrętu.
 — Chciałem z tego palącego się domu uratować tę biedną kobietę umierającą i dotrzymać zobowiązania danego w pańskiej obecności w szpitalu wersalskim.
 — Potrzeba ją zanieść do ambulansu.
 — A gdzie jest najbliższy?
 — Bardzo blisko, na ulicy Servan. Przed chwilą zostawiłem tam na straży dwudziestu pięciu ludzi. Moi marynarze zaniosą ją.
 Na rozkaz kapitana czterej żołnierze wystąpili z szeregu i urządzili nosze z swych karabinów.
 — Niech ksiądz wraca do domu, — rzekł hrabia Kernoël, bo wkrótce kule zaczną tu świstać na dobre.