Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/403

 — Ona sama zażąda go od pana — brutalnie rzeki Gilbert.
 — Jest gotów. Nie mam nic więcej do powiedzenia panu...
 — I ja również. Żegnam...
 Po wyjściu od notaryusza Rollin udał się do sędziego pokoju, załatwił interes w sprawie zwołania rądy familijnej i następnie powrócił na ulicę Vaugirard.
 Notaryusz nie zdołał jeszcze otrząsnąć się z oburzenia, wywołanego w nim bezczelnością Gilberta, gdy służący powiadomił go przybyciu księdza d‘Areynes.
 — Czy wie ksiądz co się stało? — zapytał gościa.
 — Wiem. Przed chwilą widziałem się z Lucyanem Kernoëlem. Straszna rzecz... Przyszedłem poradzić się Pana, co robić dla zabezpieczenia interesów mojej kuzynki i jej córki.
 — P. Rollin wyszedł odemnie przed pięcioma minutami.
 — Po cóż on przychodził?
 — Ależ to łotr! wszystko przewidział! Odemnie udał się wprost do sędziego pokoju z gotową listą członków rady familijnej, którą chce zwołać w interesie swej córki.
 — Nie chodzi tu o córkę, lecz o matkę — odrzekł ksiądz d’Areynes.
 — Matka jest obłąkaną.
 — Ale czy nie mogłaby korzystać z swych praw czasu wydania decyzyi przez sąd i czy majątkiem nie mógłby zarządzać kurator mianowany przez trybunał?
 — Zapewne, ale kurator nie przeszkodzi Rollinowi wydać córkę zamąż, gdyż z chwilą tą, Marya Blanka stanie się użytkowniczką na miejsce swej matki.
 — Nie zgodzimy się na to małżeństwo!