Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/406

 — Może to i lepiej — szepnął doktór.
 Poczem ująwszy ręce Henryki, rzekł głosem życzliwym:
 — Niech pani idzie z nami, zawieziemy ją do domu przyjacielskiego, w którym znajdzie pani spokój i codziennie będze mogła uścinąć swą córkę.
 Gdy doktór wymawiał te słowa, Blanka weszła do pokoju.
 Dziewczyna usłyszawszy turkot powozu w dziedzińcu i zobaczywszy z niej wysiadających lekarzy, domyśliła się celu ich przybycia i przestraszona pobiegła do pokoju matki.
 — Więc panowie uprowadzacie moją matkę! — zawołała.
 Wejście jej zmieszało lekarzy, zaś Gilbert rozgniewał się.
 — Moje dziecko — rzekł stary lekarz — spełniamy obowiązek dla nas samych smutny, więc nie przeszkadzaj nam swemi łzami... Wiesz dobrze, że jestem waszym szczerym przyjacielem, więc nie powinnaś wątpić, że działamy w interesie twej biednej matki.
 — Dokąd panowie chcecie ją zawieść? — zapytała tłumiąc łkanie.
 — Do domu zdrowia.
 — Więc i ja pójdę... nie opuszczę mej matki...
 — To rzecz niemożliwa — odrzekł lekarz.
 — Dlaczego?
 — Gdyż dyrektor domu zgrowia nie przyjmie cię.
 — Ja nie opuszczę jej — mówiła Blanka, biorąc ręce matki i przyciskając je do serca. — Mamo, mamo droga, słuchaj mnie... zrozumiej ranie... Powiedz im, że ja prędzej wyleczę ciebie, powrócę ci pamięć.
 Henryka jak martwa patrzała przed siebie.
 — Blanko droga — rzekł Lucyan pocichu, — nie-