Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/416

 Blanka przyrzekała uległość bez najmniejszego oporu.
 — Potwierdzisz go — zawołał i jestem pewny, że rzucisz mi się na szyję, skoro wymienię ci nazwisko przyszłego męża twego.
 Serce Blanki zaczęło bić gwałtownie.
 — Niech więc ojciec wymieni je — wyjąkała.
 — Jest nim, vice-hrabia Jerzy de Grancey.
 Blanka tak była pewną, że usłyszy nazwisko inne, iż w pierwszej chwili osłupiała i niezdolna była wymówić słowa.
 — Cóż, czy nie świetny wybór? — mówił dalej Gilbert, nie domyślając się rzeczywistego powodu jej zmieszania. — Matka twoja podczas ostatniej rozmowy ze mną zgodziła się na ten wybór.
 Gilbert popełnił wielką nieostrożność.
 Kłamliwe zapewnienie, któremu Blanka w żaden sposób nie mogła uwierzyć, zdradziło zastawioną na nią pułapkę.
 Oburzenie wróciło jej całą energię.
 — To nieprawda! — zawołała drżącym od gniewu głosem. — Nigdy w to nie uwierzę! Jeżeli ojciec mówił z matką o tymi projekcie, to potępiła go ona stanowczo. Ale zdradził się ojciec, wspominając o swej ostatniej z nią rozmowie! Teraz rozemiem wszystko! Zmuszając ją do potwierdzenia tego związku, doprowadził ją ojciec do rozdrażnienia, które zakończyło się obłąkaniem! Oto powód rzeczywisty!... Jesteś ojciec jej katem a teraz chcesz zamęczyć mnie!
 Gilbert zerwał się z fotela i groźnie krzyknął.
 — Dość tego! Masz milczeć i być posłuszną mej woli! Nie dyskutuję z tobą, lecz rozkazuję!
 — Nie umilknę i nie będę posłuszną! — odrzekła Blanka. — Ani ojciec, ani urada familijna, ani nikt w świecie nie ma prawa rozporządzać moją osobą, sercem.