Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/427

 — Uwięzienie nieprawne — odrzekł przestraszony — zbrodnia.
 — Mój drogi, daj spokój tym wielkim słowom nie rób miny dramatycznej.
 — Dobra sława zakładu mego brata...
 — Lepiej nic nie mów o tem — przerwał Grancey. — Rozumiesz chyba, że zanim zgłosiłem się do ciebie, sięgnąłem wiadomości z dobrego źródła i dowiedziała się wielu rzeczy ciekawych. Nie mówię, że brat twój gorszym jest od innych, ale niewiele wart więcej. Dyrektorowie domów zdrowia, korzystając z prawa z r. 1838, poprzemieniali zakłady swoje w więzienia, których każda cela przynosi im dochód pokaźny. Wiesz o tem tak dobrze jak i ja i nie zaprzeczysz mi chyba, ty, co żyjesz wśród tych tajemnic.
 — Powinieneś rozmówić się z moim bratem.
 — Nie chcę go widzieć.
 — Jednak, ażeby się umówić.
 — Sam porozumiesz się z nim. Oto moje warunki: zapłacę z góry należność za całoroczne utrzymanie, a tego dnia, w którym doktór zawiadomi o śmierci pacyentki, wskazana przeżeranie osoba wypłaci mu dwadzieścia tysięcy franków.
 — Nie odważę się uczynić mu podobnej propozycyi.
 — Dlaczego? Te warunki bardzo korzystne.
 — Naprzód, niema go teraz w domu.
 — A gdzie jest?
 — W Belgii.
 — Od jakiego czasu?
 — Od dwóch dni.
 — Kiedy powróci?
 — Za parę tygodni.
 — Ależ to doskonale! Więc interes skończony.
 Nie rozumiem cię.