Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/431

tego dnia, Blanka słysząc te słowa rozpłakałaby się z radości, ale teraz pozostała obojętną.
 — Dziecię moje drogie, słyszysz — mówił dalej — wkrótce zobaczysz swoją matkę, którą tak kochasz... uściśniesz ją...
 Na ten raz dziewczyna drgnęła, spojrzała na kata swego, przyłożyła obie ręce do czoła i głosem cichym, smutnym odrzekła:
 — Zobaczę... uścisnę... — i dwie łzy stoczyły się z pod jej powiek.
 Te łzy zaniepokoiły Gilberta.
 — Czy przypominasz sobie? — zapytał.
 Blanka zapadła znowu w stan odrętwienia.
 Nikczemnik zapragnął próby ostatniej.
 — Przyszedł Lucyan Kernoël — rzekł — Lucyan, twój narzeczony.
 Blanka nie poruszyła się nawet, jak gdyby nie słyszała.
 Teraz Gilbert nie miał już najmniejszej wątpliwości. Belladona spełniła swoje zadanie. Blanka utraciła pamięć.
 Gilbert odszedł do swego gabinetu i napisał pod adresem Granceya następującą depeszę:
 „Sprawa skończona“.
 Następnie przywołał służących i głosem zmienionym ze wzruszenia, ze łzami w oczach oświadczył im, że zmuszony z polecenia lekarzy wyjechać natychmiast z chorą córką do Włoch na kilka miesięcy, uwalnia ze służby wszystkich.
 Boleść Gilberta była tak widoczną, że ani jeden ze służących nie objawił najmniejszej pretensyi.
 Wypłacił pensyę, dał hojną gratyfikacyę i polecił tegoż dnia najpóźniej do godziny czwartej po południu opuścić pałac.