Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/44

 — Dwoje!
 — To być nie może! — odrzekł Duplat.
 — Patrz pan!
 Z kolei łotr nachylił się nad kołyską.
 — Ach! do kroćset piorunów! — zawołał — prawda!
 — Dwie dziewczynki — rzekł Gilbert po chwili. — Co robić?
 — Potrzeba wziąć obie.
 — Zwaryowałeś pan!
 — Cóż panu szkodzi zachować je? Zbytek dobrego nie zawadzi.
 — Mogłoby to skłonić hrabiego d’Areynes do zmiany testamentu. Musiałby podzielić majątek. Zresztą zdaje mi się, że to skomplikowałoby interes na moją szkodę. Nie mogę wziąć obu! Potrzeba znaleźć jaki sposób...
 — Jest bardzo łatwy...
 — Jaki?
 — Zaniosę dziecko do merostwa, powiem, że z narażeniem własnego życia uniosłem je z płonącego domu, zmyślę jaką historyjkę, za którą mogą mi przyznać nagrodę Monthyona; słowem, bądź pan spokojny, urządzę się tak, że nikt nie domyśli się prawdy.
 — Jesteś pan pewnym?
 — Najpewniejszym, tembardziej, że dom, w którrym mieszkałem, spalił się.
 — Cóż się stało z Janiną Rivat?
 — Nie przemówi. Widziałem ją zakrwawioną na łóżku... Odłamek granatu trafił ją w głowę.
 — Nie żyła już?
 — Chociażby i żyła, to w tej chwili pozostał z niej już tylko popiół, jak również i z matki Weroniki, która w kałuży krwi leżała na podłodze. Dzięki właśnie tej okoliczności udało mi się tak łatwo zabrać dzieci. Żadna z tych kobiet nie upomni się...