Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/441

 Zachodni wiatr ze swistem przedzierał się przez ogołocone z liści gałęzie drzew i płatki wilgotnego śniegu zaczynały padać na ziemię.
 — Brzydki czas! — bąknął Grancey.
 — Mniejsza o to, abyśmy tylko przybyli na czas zanim Duplat umrze.
 — Przybędziemy...
 — Więc śpieszmy się — rzekła Janina i przyspieszyła kroku.
 Wiatr dął coraz mocniejszy, Sekwana huczała coraz głośniej.
 Grancey przyglądał się dróżce, usiłując rozpoznać miejsce, z którego, według umowy z Duplatem, miał mu dać sygnał o swojem przybyciu.
 Ale do miejsca tego pozostawał jeszcze spory kawał drogi. Wtedy on sam nalegał na Janinę, by szła pośpieszniej.
 W końcu wdowa, pomimo siły woli, uczuła chwiejące się pod sobą nogi.
 — Czy daleko jeszcze? — zapytała zadyszana.
 — Niedaleko już, wkrótce przybędziemy na miejsce — odrzekł.
 — Co za okropna droga — szepnęła, opierając się, mocniej na ramieniu swego towarzysza.
 Tak przeszli jeszcze z pięćdziesiąt kroków.
 Nagle Grancey zwolnił i zaczął kaszlać gwałtownie.
 Spostrzegł na brzegu drogi biały kamień, wyraźnie odbijający się w ciemności.
 Było to umówione miejsce zasadzki.
 Po dziesięciu minutach zakaszlał znowu.
 Nagle z kępy drzew wyszła jakaś ciemna postać.