Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/442

XXXII.

 — Jakiś człowiek! — szepnęła Janina drżąca.
 — Zapewne mieszkaniec |miejscowy — odrzekł Grancey i mocniej ujął ramię Janiny.
 Nocny wędrowiec szedł naprzeciw nim, trzymając grubą pałkę w ręku.
 — Która godzina? — zapytał głosem chrapliwym, zagradzając drogę.
 — Idź swoją drogą! — odrzekł Grancey. — Nie wiem która...
 — Oddajcie pieniądze! — zawołał nieznajomy, zamierzając się pałką.
 — Boże mój! — krzyknęła Janina przerażona. — Na pomoc, na pomoc!
 W tej chwili ciężka pałka Duplata spadła na głowę wdowy. Janina jęknęła i padła na wznak ogłuszona.
 — Prędzej! — zawołał Duplat, klękając przy ciele — zrewidujmy kieszenie. Nie zostawmy nic, co mogłoby posłużyć do rozpoznania jej osobistości.
 Czynność tę wspólnicy uskutecznili w przeciągu kilku sekund.
 — A teraz — rzekł bandyta — bierz ją za nogi, ja za głowę i w wodę!
 Podnieśli ciało do urwistego brzegu Sekwany, rozbujali w powietrzu i rzucili w wodę.
 — Przyjemnego spaceru, matko Janino — rzekł Duplat, śmiejąc się. Nagle drgnął.
 Jakiś głuchy szmer doszedł jego uszu z drugiego brzegu rzeki.
 Po chwili szmer powtórzył się.
 — Czy słyszałeś? — zapytał Duplat swego wspólnika.
 — Słyszałem.