Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/45

 — Więc nikt nie wie o tem porwaniu?
 — Rzecz prosta, że nikt. Tylko my dwaj wiemy.
 — W takim razie śmiało możesz pan to dziecko podać za córkę Janiny Rivat.
 — Za nic w świecie! — energicznie odparł Duplat.
 — Dlaczego.
 — Bo mógłbym się załapać. Zaraz zrozumiesz pan. Kancelarye urodzeń i zgonów były ciągłe czynne w merostwie jedenastem, być może więc, że Weronika złożyła już deklaracyę o przyjściu na świat tych dzieci. Przypuściwszy nawet, że nie uczyniła tego, to przecież inne osoby muszą wiedzieć o rozwiązaniu Janiny Rivat. Gdybym zadeklarował tylko jedno dziecko mogliby zapytać mnie, co uczyniłem z drugiem... Ponieważ dom spalił się, mogą więc przypuszczać, że dzieci wraz z matką zginęły w płomieniach. Czy mam słuszność?
 — Rzeczywiście, — odrzekł Gilbiert. — Cóż pan z jednem z nich będziesz robił do jutra?
 — Już ci nie dam mu piersi, bo ich nie mam; ale delikatnie napoję wodą z cukrem, aby przeżyło dopóki nie nakarmi je mamka, wyznaczona przez Towarzystwo dobroczynności.
 — Dalej, nie możesz pan pozostawać dłużej w piwnicy.
 — I ja tak uważam.
 — Dokąd więc pójdziesz?
 — Do pańskiego mieszkania na piętro.
 — Dobrze — odrzekł Gilbert — zaraz pójdziemy razem, lecz pierwej musisz pan pomódz mi ukryć zmarłe dziecko mej żony.
 — Chętnie; wykopiemy jamę w tej piwnicy, pochowamy je i żywa dusza nie będzie wiedziała. Czy masz pan szpadel, lub jakie inno narzędzie?
 — Mam tylko siekierkę do łupania drzewa.