Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/454

 Bez namysłu podszedł do bramy i zadzwonił mocno, lecz drzwi nie otworzyły się.
 Nacisnął guzik dzwonka jeszcze parę razy i również bezskutecznie.
 — Niech pan nie dzwoni napróżno — odezwał się kupiec, stojący na progu swego sklepiku po drugie? stronie ulicy. — Nie otworzą panu.
 Lucyan podszedł do niego i zapytał:
 — Mówi pan, że nie otworzą? Dlaczego?
 — Bo w pałacu niema nikogo.
 — Jakto nikogo?
 — Nawet psa kulawego! Pusto...
 — Czy pan Rollin wyjechał?
 — Już od kilku dni... a przed wyjazdem odprawił całą służbę...
 — Odprawił służbę?
 — Wszystkich, nawet odźwiernego, tęgiego człowieka, który codziennie rano przychodził do mnie na kieliszek koniaku. To doskonała rzecz na mgłę i zimno.
 — Dlaczegóż odprawił ich?
 — Panna Rollin była chorą — odrzekł kupiec.
 — Chorą... panna Rollin...
 — Tak, proszę pana. Wiem to od odźwiernego. Lekarze kazali jej jechać na południe, do cieplejszego klimatu...
 — Lekarze — pomyślał Lucyan — jacy? D-r Germain nie był wzywany... A głośno dodał:
 — Czy nie wie pan dokąd wywieziono pannę Rollin?
 — Na południe, ale odźwierny nie powiedział mi do jakiej miejscowości, gdyż zapewne sam nie wiedział.
 — Dziękuję panu — rzekł Lucyan i pośpiesznie udał się do księdza d‘Areynes.
 Gdy opowiedział mu, co się stało, ksiądz odrzekł:
 — Wiedziałem o tem.