Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/459

 Róża, zobaczywszy kupione dla niej suknie, wzruszyła się tym dowodem pamięci ojcowskiej i podziękowała mu za nią serdecznie.
 — Tutaj, na prowincyi, nie mogłem znaleźć nic lepszego — odrzekł — ale po powrocie do Paryża pragnąłbym, byś zaopatrzyła swą garderobę w rzeczy odpowiednie twemu położeniu w świecie. Tymczasem ubierz się w te suknie...
 Rozstawszy się z Różą, Gilbert udał się do Granceya.
 — Cóż? — zapytał go ten ostatni — dobrze odegrałem swoją rolę?
 — A ja? odrzekł Gilbert.
 — Udało nam się doskonale... mała wierzy nam... zrobimy z nią wszystko.
 — Zgodzi się na małżeństwo tem chętniej, że widocznie podobałeś się jej.
 — Nic dziwnego... jestem dość przystojnym — odrzekł śmiejąc się.
 Pozostały w Paryżu Serwacy Duplat, czuwał tymczasem nad mieszkaniem księdza d’Areynes i Janiny Rivat ze zręcznością, godną najlepszego agenta policyjnego.
 Znalezione papiery Janiny zachował w miejscu bezpiecznem, pieniądze zaś dał do przechowania Palmirze, w której miał ufność zupełną.
 Była prasowaczka z Champigny, zostawszy bogatą i wdową, była bardzo dobrze widzianą w całej dzielnicy.
 Policya nigdy nie miała jej nic do zarzucenia, a inspektorzy hotelów i pokojów umeblowanych widzieli w niej najposłuszniejszą wykonawczynię wszelkich przepisów.
 Znający ją osobiście kontrolerowie zachodzili raz na miesiąc dla formy i podpisywali jej księgi, nie