Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/461

z moich przyjaciół i tylko przez pomyłkę nazwisko jago zapisałam do księgi.
 — Dziwna pomyłka!
 — Dowód ma pan w tem, że zajmuje on pokój oznaczony nr. 1, którego nie najmuję nikomu i pozostawiam dla odwiedzających mnie przyjaciół i krewnych.
 — Owszem, pokój ten znajduje się na liście pokojów wynajmowanych, a więc lokator powinien złożyć dowody swej tożsamości.
 Palmira, widząc grożące Duplatowi niebezpieczeństwo, była tak zmieszana, że nie wiedziała co odpowiedzieć.
 — Nie mam jego papierów — wyjąkała wreszcie. — Myślałam, że one niepotrzebne, gdyż znałam go osobiście.
 — To są żarty! Coś w tem jest! — przerwał agent, Nikt nie ma prawa nazywać się Juliuszem Servaise oprócz osoby, aresztowanej po stłumienia komuny i przez sąd wojenny skazanej na deportacyę na całe życie. Nazwisko więc to nie może należeć do lokatora zapisanego w księdze pani.
 Inspektor spoglądał na agenta zdziwiony i ciekawy.
 — Skoro niema papierów, więc zobaczmy samego lokatora — rzekł. — Czy jesteś pewny p. Merlin, że znasz prawdziwego Juliusza Servaies.
 Wdowa, usłyszawszy to nazwisko, zbladła.
 Wiedziała od Duplata, że Merlin był niegdyś tajnym agentem rządu wersalskiego.
 — Jestem najpewniejszym — odrzekł agent. — Ten lokator nie może być prawdziwym Servaisem, gdyż rzeczywisty, będąc skazanym za zbrodnię kryminalną, nie mógł skorzystać z amnestyi i dotąd przebywa w Numei.