Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/462

 — Czem zajmuje się ten mniemany Juliusz Servaise? — zapytał inspektor.
 — Przyjechał z prowincyi i robi zakupy dla swego handlu.
 — Czy jest teraz w mieszkaniu?
 — Nie wiem.
 — Jakto nie wiesz pani?
 — Rzecz naturalna. P. Servaise jest człowiekiem swobodnym, wychodzi i wraca kiedy mu się podoba.
 — Dobrze, zobaczymy czy jest u siebie. Panie Merlin, proszę ze mną.
 Palmira na pół żywa ze strachu opadła na krzesło.
 Brygadier udał się na pierwsze piętro i przybywszy do drzwi pokoję pod n-rem 1, zapukał.
 — Proszę wejść! — odezwał się głos z wnętrza.
 Brygadier otworzył drzwi i wszedł wraz z swym towarzyszem.
 Merlin, spostrzegłszy lokatora, nie zdołał zapanować nad zdumieniem i mimo woli zawołał:
 — Duplat!
 — Merlin! — rzekł jednocześnie ex-kryminalista.
 Obaj zmieszali się w najwyższym stopniu.
 Brygadier, widząc ich obu zakłopotanych, powziął tem większe podejrzenie.
 — Ach, więc wy znacie się! Ale to trudno, na służbie niema przyjaciół. Przed chwilą występowałeś pan przeciwko Juliuszowi Servaise, a teraz straciłeś minę... to znaczy, że nie spodziewałeś się pan zastać tutaj Serwacego Duplata, o którym myślałeś, że jest w Nowej Kaledonii i dlatego chodziło ci o sprawdzenie tożsamości Servaise‘a. Więc Duplat jest pańskim przyjacielem, tem gorzej! Choćby był nawet twoim bratem, to nie puszczę go już.
 — Mogłem się omylić — odrzekł Merlin.