Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/466

 — A tak!
 — Więc chodź ze mną do celi.
 — To idź, kiedy chcesz... ja nie pójdę.
 — Zobaczymy.
 — Zobaczymy! — zawołał Lagache i pochwyciwszy z warsztatu nóź, pchnął nim dozorcę w piersi.
 Chciał zadać mu cios drugi, gdy wtem stojący obok niego Duplat wstrzymał jego rękę.
 Podbiegli inni więźniowie i dozorcy i rozbroili bandytę.
 — Psie podły! — zawołał Lagache, grożąc Duplatowi. — Zobaczymy się jeszcze... zapłacisz ty mi za to.
 Zbroczonego krwią dozorcę odniesiono do kancelaryi, do której przybyli natychmiast dyrektor więzienia, jałmużnik i lekarz.
 Ten ostatni po zbadaniu rannego zaopiniował, że rana nie jest śmiertelną, ale byłaby nią, gdyby nóż o dwa centymetry trafił bliżej serca.
 Po odesłaniu rannego do infirmeryi, drugi dozorca zdał raport z wypadku, przyczem zaświadczył, że gdyby jeden z więźniów nie pochwycił ręki zabójcy, ofiara jego byłaby napewno wyzionęła ducha.
 — Cóż to za więzień? — zapytał dyrektor.
 — Skazany na trzynaście miesięcy więzienia za samowolne wydalenie się z miejsca zamieszkania.
 — Jak się nazywa? — Serwacy Duplat.
 Ksiądz d‘Areyaes usłyszawszy to nazwisko, drgnął calem ciałem.
 — Serwacy Duplat tutaj! — pomyślał — w la Roquette! Skazany na trzynaście miesięcy! Więc on żyje, a ja myślałem, że rozstrzelany! A może to nie ten, którego poszukuję... może jaki inny zbrodniarz nosi takie samo nazwisko.