Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/467

 Dyrektor kazał przyprowadzić więźnia do kancelaryi.
 Ksiądz usunął się do okna i ukrył się za firanką.
 Ubranie więzienne i siwe, przy samej skórze ostrzyżone włosy, wreszcie kilkanaście lat pobytu na Nowej Kaledonii tak zmieniły Duplata, że ksiądz nie mógł dopatrzeć w nim rysów człowieka, którego widział zaledwie dwa razy w życiu.
 — To nie on... — szepnął zawiedziony.
 Wspólnik Gilberta dostrzegł za firanką sutannę księżowską i postanowił mieć się na ostrożności.
 — Czy to ty rozbroiłeś Lagache‘a w chwili, gdy zamierzył się powtórnie na dozorcę?
 Duplat, stojący z oczyma spuszczonemi, odrzekł skromnie:
 — Spełniłem tylko, panie dyrektorze, mój obowiązek.
 Ksiądz nie poznał Duplata i po głosie, gdyż nie był on teraz ochrypłym, jak niegdyś, od ciągłego pijaństwa.
 — Postąpiłeś uczciwie — rzekł dyrektor — zdano o tom raport władzy wyższej. Czy jesteś skazany za wydalenie z miejsca zamieszkania?
 — Tak, panie dyrektorze.
 — Nie chcę wiedzieć o twych przestępstwach dawniejszych i pragnąłbym wynagrodzić cię. za ocalenie życia człowiekowi. Postaram się, by nie odsyłano cię do więzienia centralnego i pozostawiono tutaj. Może uda się znaleźć ci jakie zajęcie inne i uzyskać skrócenie kary... Będzie to zależało od twego postępowania...
 — Dziękuję panu dyrektorowi.
 — A teraz wracaj do warsztatu.
 Dozorca wyprowadził więźnia z kancelaryi.
 Po jego wyjściu ksiądz d‘Areynes podszedł do