Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/47

 — W kuchni znajdziesz pan cukier, wodę, węgle, zapałki — rzekł Gilbert.
 — Dobrze, znajdę. — A teraz uregulujmy nasze rachunki... Kochajmy się jak bracia, rachujmy się jak żydzi... Przyniosłem panu dziecko, oddaj mi więc weksle.
 Gilbert wyjął z kieszeni papiery i podał je Duplatowi.
 — Co zamierzasz pan robić, skoro porządek zostanie przywrócony?
 — Nie myślałem jeszcze o tem...
 — Czy pozostaniesz pan w Paryżu?
 — Nie mam ochoty. Wolę prowincyę...
 — Pytam o to dla tego, że mogę potrzebować pana. Gdzie więc mam cię szukać?
 — Przyślę panu swój adres. Teraz pragnę przedewszystkiem ukryć się na czas odwetu i skoro tylko odniosę to dziecko do merostwa, postaram się jak najprędzej drapnąć po za fortyfikacye. Nie chcę czekać, aż zadenoncyuje mnie który z sąsiadów, a muszę przyznać się, że niewdzięcznicy ci nie bardzo kochają mnie.
 — Masz pan jaką bezpieczną kryjówkę?
 — Mam w Champigny pewną starą przyjaciółkę, dobrą dziewczynę, która chętnie ukryje mnie u siebie i przechowa, dopóki nie uspokoi się wszystko. Gdybyś mnie pan potrzebował, to znajdziesz mnie u niej. Posiedzę tam ze dwa tygodnie.
 — Jak się nazywa?
 — Palmira, praczka.
 — Adres jej?
 — Ulica Bretigny, nr 9. A teraz życzę dobrej nocy. Wracaj pan do siebie, a ja prześpię się tutaj.
 W chwili gdy Gilbert wszedł do piwnicy, Henryka przebudziła się ze snu głębokiego i usiłowała podnieść się na posłaniu.