Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/470

 Nikczemnik mówiąc to, ukląkł przed jałmużnikiem i złożył ręce błagalnie.
 — Powstań — odrzekł ksiądz. — Oddawna przebaczyłem ci. — Zdziwiłem się, zobaczywszy cię tutaj, gdyż myślałem, że po stłumieniu komuny byłeś rozstrzelanym.
 — Wiele wycierpiałem — odrzekł łotr, siadając na krześle.
 — Podczas ostatnich dni powstania byłeś jeszcze w Paryżu...
 — Nie, proszę księdza jałmużnika — odparł stanowczo.
 — Więc nie w Paryżu aresztowano cię?
 — Nie.
 — A gdzie?
 — W Champigny, dokąd schroniłem się.
 — Być może, ale to niczego nie dowodzi. W nocy z dnia 27 na 28 maja byłeś jeszcze w Paryżu przy ulicy Saint-Maur.
 — Nie, proszę księdza.
 — W domu, w którym mieszkałeś, nr. 157... Dom ten palił się... Wszedłeś do pokoju, w którym leżała kobieta, po wydaniu dwojga dzieci na świat, Janina Rivat i pochwyciwszy kołyskę z dziećmi, uciekłeś z niemi.
 — Ja! — zawołał Duplat — Ja!
 — Tak, ty.
 — Mylisz się ksiądz! — Widziałem cię własnemi oczyma.
 — Ksiądz widział mnie!
 — Widziałem cię z drugiego pokoiku, w którym ukryłem się, sądząc, iż jestem ściganym i nie chcąc pozostawić nieszczęśliwej kobiety.
 — Księdzu zdawało się, że widział mnie — odrzekł Duplat. — Musiał ksiądz widzieć kogoś podobnego do