Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/472

 — U kroćset piorunów, ażeby je oddać, należy je mieć, a ja nie mam ich.
 Grube krople potu spływały po skroniach księdza d‘Areynes.
 Okrutna, nieubłagana zapamiętałość łotra przestraszała go i wywoływała wątpliwość we własne przekonanie.
 Ksiądz zapytywał siebie, czy rzeczywiście nie omylił się.
 Ale nie!... omyłka była niemożliwą, patrzał własnemu oczyma i poznał zbrodniarza.
 Księdzu przyszła do głowy myśl, czy nazwisko Servaise, podpisane na deklaracji znalezienia dziecka, o czem wiedział od Rajmunda Schlossa, nie jest przybranem, otworzonem z imienia Duplata Servais.
 Ale to dopiero jedna córka Janiny... a druga?
 Podejrzenie jak błyskawica, przemknęło przez umysł księdza.
 Jeżeli Henryka powiła dziecię nieżywe, kto wie, czy na miejsce jego, Rollin, pragnąc skorzystać z majątku hr. Emanuela, nie przedstawił drugiej córki Janiny Rivat.
 Po tym człowieku wszystkiego spodziewać się można.
 Ale jak przekonać się, jak wydobyć a ust zapamiętałego łotra to wyrzeczenie?
 — Więc mówisz, że omyliłem się? — zapytał Duplata.
 — Utrzymuję stanowczo.
 — Twierdzenie nie jest jeszcze dowodem.
 — I ksiądz nie znajdzie dowodu przeciwko mnie.
 — Kto wie...
 — Gdzież u dyabła ksiądz znalazł by go?
 Tam gdzie on spoczywa. U Gilberta Rollina!