Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/473

XXXVIII.

 — Tracisz czas napróżno — pomyślał Duplat, a głośno odrzekł: — U p. Rollina! — nie rozumiem...
 — A nadto — mówił dalej ksiądz, patrząc mu bystro w oczy — u p. Juliusza Servaise.
 Cios wymierzony był zręcznie, mimo to hultaj zniósł go, nie drgnąwszy.
 — Juliusza Servaise? Nie znam tego nazwiska... pierwszy raz je słyszę.
 — Obaj mogą objaśnić ranie, coś uczynił z dziećmi Janiny Rivat.
 — Im więcej księdza słucham — odrzekł Duplat powstając — tem mniej rozumiem go.
 — Zrozumiesz mnie kiedyś...
 — Wątpię.
 — A ja jestem pewnym!
 W tej chwili dozorca zapukał do drzwi, wszedł i oświadczywszy, że przybył dla zabrania Duplata do sędziego śledczego, w celu wybadania w sprawie zamachu na życie dozorcy, uprowadził go z sobą.
 — Udało mi się — myślał ex-kapitan po rozstaniu się z księdzem d‘Areynes. — Zwęszył... sprawa bierze zły obrót...
 Po przywiezieniu Duplata do Pałacu Sprawiedliwości, zamknięto go w jednej z cel, w których więźniowie oczekują na wezwanie sędziego.
 Podczas kilkogodzinnej samotności ex-kapitan nie mógł uwolnić się od myśli smutnych.
 — Zanosi się na rzecz brzydką. Niema innego sposobu... trzeba będzie uprzątnąć tego klechę i ostrzedz przyjaciół w Fenestranges. Ach, gdybym mógł wyrwać się ztąd.
 Zaczął myśleć o sposobach ucieczki.
 Było to zadanie trudne, gdyż strzeżono go dobrze.