Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/479

 — Servacy! — zawołał Gilbert zdziwiony.
 — Ty, tutaj! — dodał Grancey. — Co się stało?
 — Zle się dzieje — odrzekł Dopłat. — Może być bieda. Czy można tu mówić bezpiecznie?
 — Możesz mówić.
 — Przedewszystkiem powinniście wiedzieć, że uciekłem z więzienia.
 — Więc byłeś w więzieniu?
 — Do wczorajszego wieczora. Skazano mnie na trzynaście miesięcy za samowolne wydalenie się z miejsca zamieszkania i osadzono w la Roquette.
 — I to wszystko stało się w przeciągu dwóch tygodni?
 — Co chcecie? Sądy rozstrzygają teraz sprawy za pomocą elektryczności.
 — Jakże to się stało?
 — Posłuchajcie.
 Duplat stłumionym głosem opowiedział przestraszonym wspólnikom szczegóły swego aresztowania, pobytu w więzieniu i ucieczki.
 — Duplat ma słuszność. Jesteśmy zgubieni — rzekł Gilbert.
 — Zgubieni! — odparł Grancey — chyba żartujesz. Musimy iść do celu. Należy usunąć tę ostatnią przeszkodę! Powtórz mi ostatnie słowa księdza, odnoszące się do Gilberta i córek Janiny.
 — Na zapytanie moje gdzie znajdzie dowód, odpowiedział: U p. Gilberta Rollina i u Juliusza Servaise‘a.
 Gilbert zbladł jak trup.
 — Niema wątpliwości — szepnął — wie o wszystkiem.
 — Nic nie wie! — odparł Grancey. — Domyśla się, przypuszcza, ale nie ma najmniejszej pewności.
 — Szuka i może znaleźć...
 — Więc nie dajmy mu czasu do znalezienia.