Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/48

 — Moja córka, — moja córka — szepnęła.
 — Czy lepiej czujesz się, Henryko? — zapytał Gilbert troskliwie.
 — Lepiej — odrzekła. — Podaj mi moją córkę, — może płakała... może chciała pić.
 Gilbert spokojnie wziął dziewczynkę z kołyski i położył ją na rękach Henryki, która, uwałowawszy je, chciała nakarmić, ale dziecina zaledwie dotknęła ustami jej piersi, poczęła krzyczeć.
 Gorączka i cierpienie pozbawiły Henrykę pokarmu.
 — Daj jej mleka — rzekła — nie mogę już karmić jej sama.
 Gilbert nalał w szklankę trochę wody ocukrzonej i wlał w usta dziecku.
 Wzruszenie to tak osłabiło Henrykę, iż zemdlona opadła na poduszkę. Wtedy mniemany ojciec dziecka ułożył je w kołysce, poczem w usta Henryki wlał łyżkę lekarstwa, po którem chora zapadła znowu w sen twardy, letargiczny.
 Dnia następnego 28 maja pogoda była pochmurna.
 Od samego rana padał deszcz drobny i gęste chmury przeciągały nad spalonym i zbroczonym krwią Paryżem, wzruszonym aż do podstaw ostatniemi podrygami komuny, która konając jak dzikie zwierzę, kąsała śmiertelnie.
 Plac przed Bastylią przedstawiał widok straszny: zajmował go cały park artyleryi, a na każdej ulicy, na każdym wychodzącym na ten centralny punkt bulwarze, wznosiły się z zaciekłością bronione barykady.
 W ambrazurach sterczącej na ulicy św. Ambrożego trzy armaty wyszczerzały swe groźne, ziejące ogniem paszcze, a w pewnej odległości za niemi druga barykada zasłaniała ulice Charenton i la Roquette.
 Wzdłuż domów ułożone były zapasy amunicyi.