Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/480

 — Jakim sposobem?
 — Przedewszystkiem należy wracac jak najspieszniej do Paryża. Pojechałbym dziś jeszcze, gdyby nie było za późno.
 — Dobrze, jadę z tobą — rezolutnie oświadczył Duplat. — Daj mi tylko możność zmylenia czujności agentów, którzy mnie tam teraz szukają...
 — Mam bardzo dobrą myśl.
 — Więc zgoda, jedziemy jutro. A Gilbert?
 — W trzy dni po nas przyjedzie ze swoją małą.
 — Więc dała się wziąść?
 — Ale jak! Za miesiąc nowa Marya Blanka będzie wice-hrabiną de Grancey.
 — I dostaniemy pieniądze! Hura! — zawołał Duplat.
 Poczem zmieniając ton i pocierając ręką żołądek, dodał:
 — Ale ja nie jadłem obiadu i dyabelnie jestem głodny.
 — Zjesz obiad i przenocujesz w oberży na wsi... Zaprowadzę cię tam.
 — W oberży? — odrzekł krzywiąc się Duplat. — Dla czegóż nie tutaj?
 — Dla tego, że mogłaby zobaczyć cię Marya Blanka.
 — Masz słuszność. Więc chodźmy.
 Grancey zaprowadził Duplata do oberży odległej od pałacu o kwadrans drogi, kazał mu podać obiad i zamówił powóz na dzień następny.
 Nazajutrz wczesnym rankiem odjechali do Nancy.
 Po spożyciu śniadania w restauracji, Grancey płacąc Gersonowi należność z dodatkiem hojnego napiwku, zapytał:
 — Czy niema w Nancy jakiego magazynu z ubraniem księżowskiem? Jeden z moich krewnych wstępuje do stanu duchownego i prosił mnie o przysłanie sukni i innych rzeczy.