Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/487

się, czy padło w wir wodny, zauważony przez nich dnia poprzedniego.
 Wtedy Duplat, jeżeli przypominają sobie czytelnicy — nagle drgnął, usłyszawszy w ciszy nocnej jakiś szelest, dochodzący z brzegu przeciwległego.
 — Ktoś wiosłuje — szepnął do Granceya.
 — Pewnie jaki rybak zapóźniony — odrzekł wicehrabia.
 I ścieżką holowniczą udali się do Melun.
 Nie mylili się obaj, gdyż rzeczywiście byli to rybacy, u drugiego brzegu zajęci połowem ryb. Krzyk Janiny, wydany na widok zbliżającego się Duplata, zwrócił ich uwagę.
 Krzyk powtórzony, wywołany uderzeniem pałki, przejął rybaków przestrachem.
 Przysłuchując się z powstrzymywanym oddechem, usłyszeli następnie upadek jakiegoś ciała w wodę.
 — Tam mordują kogoś — szepnął jeden z rybaków. — Płyńmy tam.
 Zaledwie zaczęli robić wiosłami, usłyszeli echo oddalających się kroków.
 — Kieruj na prawo — rzekł jeden z rybaków — widzę jakąś czarną plamę.
 Wkrótce dopłynęli do brzegu.
 — Stój! — zawołał stojący na przedzie łodzi, z wyciągniętemi przed siebie rękami i nachylił się nad wodą.
 — Cóż? — zapytał wioślarz.
 — To jakaś kobieta — odrzekł stojący. — Całe ciało w wodzie, głowa tylko na powierzchni. Spódnica zaczepiła się o gałęzie i tylko dzięki temu nie pochwycił jej wir. Przywiąż łódź do słupa i zapal latarkę.
 Wciągnięto ofiarę na łódź i ułożono na pokładzie.
 Twarz jej była blada i zbroczona krwią.
 — Widzisz — odezwał się jeden z rybaków — mó-