Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/489

 — Jeżeli odzyska przytomność, czy będę mógł ją wybadać? — zapytał żandarm.
 — Nie należałoby, ale nie zdaje mi się, by do rana mogła co odpowiedzieć. Sporządź pan tylko protokół.
 — Zaraz zajmę się tem, tylko chciałbym przedtem wiedzieć, czy nie zna jej kto z rodziny Lerat.
 Rybak, jego żona i córka oświadczyli, że rannej nie widzieli nigdy.
 — Może w kieszeni — odezwał się lekarz — znajdzie się jaki papier objaśniający o jej osobistości.
 Przepatrzono kieszenie, lecz nic nie znaleziono. Duplat był ostrożnym.
 Lekarz odszedł, przyrzekając powrocie następnego dnia rano, zaś żandarm w towarzystwie rybaka udał się na miejsce spełnionej zbrodni, lecz i tam nie znalazł żadnego śladu zabójców.
 Gdy nazajutrz żandarmi wraz z merem przybył do oberży, zastali już lekarza siedzącego przy łóżku rannej, która miała już oczy otwarte, lecz była nieprzytomną.
 Lekarz wlał jej w usta dozę przyniesionego z sobą lekarstwa, poczem zdjął nałożony w nocy banda: i po przyjrzeniu się ranie rzekł:
 — Kobiecie tej robiono niedawno operację. Wspomnę o tem w protokole. Czaszka jest całą, ale może wywiązać się zapalenie mózgu.
 — Więc ta kobieta jest chorą niebezpiecznie? zapytał mer.
 — Bardzo niebezpiecznie i jeżeli odzyska zdrowie, to będzie dowodem, że ma duszę rogatą.
 — Cóż my z nią zrobimy?
 — Teraz nic, dopóki prokurator nie zarząd: śledztwa. Musimy pozostawić ją tutaj.
 Zawiadomiony telegramem prokurator przybył