Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/494

księdza d‘Areynes jak własnego ojca, więc katastrofę tę odczuł bardzo boleśnie.
 Wybiegł z domu i dorożką popędził na ulicę Tournelle.
 — Więc to prawda? — głosem zdławionym zapytał Schlossa.
 — Prawda.
 — Nie żyje?
 — Żyje, ale lekarze niewielką mają nadzieję.
 — Czy mogę zobaczyć go?
 — Niepodobna. Lekarze nikomu nie pozwolili wchodzić do jego pokoju.
 — Cóż oni mówią?
 — Mówią, że dopiero za dwa lub trzy dni będą mogli objawić swą opinię.
 — Czy wiadomo kto dopuścił się zbrodni?
 — Niewiadomo i nawet niema żadnego śladu. Jeden ksiądz d’Areynes mógłby objaśnić Jpolicyę, ale jest nieprzytomnym.
 — Ale może kogo podejrzewają?
 — Kogóż mogą podejrzewać? Ksiądz nie miał nieprzyjaciół.
 — Panie Rajmundzie — rzekł Lucyan — mam do ciebie prośbę. Wkrótce muszę jechać do Joigny, gdyby więc zaszło coś niespodziewanego, bądź łaskaw natychmiast zawiadomić mnie depeszą.
 — Bardzo chętnie.
 Lucyan uścisnął rękę Rajmunda i odjechał do siebie.
 Podczas gdy policya bezskutecznie szukała śladu zbrodniarzy, ci tymczasem czując się bezpiecznymi, układali plany zbrodni nowej, mianowicie doprowadzenia do skutku małżeństwa wice-hrabiego Granceya z Maryą Blanką.