Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/497

 — Powrócił.
 — Z córką?
 — Tak, panie.
 — Jest u siebie?
 — Nie. Wyjechał i powróci dopiero wieczorem.
 — A panna Mary a Blanka?
 — Wyszła.
 — Z ojcem?
 — Nie. Panna Rollin udała się do kościoła św. Sulpicyusza.
 — Dziękuję — odrzekł Lucyan i oddalił się.
 Skoro Blanka jest w kościele, więc będzie mógł zobaczyć się z nią i rozmówić.
 Krokiem pośpiesznym zwrócił się do kościoła.
 Gdy podszedł do portyku, przed którym nie było już przenośnego sklepiku żebraczki od św. Sulpicyusza, nabożeństwo było ukończone i wierni zaczynali opuszczać kościół.
 Lucyan stanął w niejakiej odległości i czekał na wyjście Blanki.
 Gdy w towarzystwie pokojowej zeszła ze stopni na ulicę, szybko podszedł ku niej i podając obie dłonie, rzekł:
 — Blanko droga...
 Zdziwiona dziewczyna utkwiła w mego wzrok Surowy i odrzekła chłodno:
 — Pan omyliłeś się zapewne...
 Lucyan zbladł.
 — Omyliłem się — wyjąkał — ja omyliłem się...
 — Rzeczywiście nazywam się Maryą Blanką, lecz nie znam pana.
 — Pani mnie nie zna, mnie? jestem Lucyan Kernoël!
 — Nie znam; proszę pana odejść.
 — Blanko... Blanko...