Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/50

 Powstańcy, wzięci w dwa ognie, musieli się poddać lub zginąć.
 Wojska wersalskie przy dźwiękach trąb i huku bębnów przyśpieszyły marsz ściśniętemu szeregami.
 Wtedy oczom wszystkich przedstawił się widok straszny.
 Bomy obrzucone materyałami palnemi i oblane naftą buchnęły płomieniem od piwnic aż do dachów.
 Wszystkie nieszczęścia, jakie wściekłość szatanów w postaci ludzkiej wymyślić zdolna, zwaliły się na tę nieszczęśliwą dzielnicę.
 Na szczęście, trwało to krótko.
 Wkrótce nawet najzawzięciej bronione barykady owładnięte zostały przez wojska regularne.
 Z wybrzeży, ulic i bulwarów nadbiegli naraz żołnierze liniowi, marynarze i żandarmi.
 Wyrwane, podarte i rzucone pod nogi czerwone Sztandary zniknęły w zmieszanem z krwią błocie.
 Powstanie było stłumione i komuna zduszoną.
 Wojska regularne zajęły Paryż.
 Zamknięci w swych domach obywatele, instynktem odczuwając upadek anarchii, odważyli się uchylać okna i wyjrzeć na ulicę.
 Widok stojących na ulicach żołnierzy uspokoił ich.
 Najśmielsi i niemający nic na sumieniu, zaczęli wychodzić z piwnic.
 Gilbert Rollin był jednym z pierwszych, którzy opuścili podziemne mieszkanie, inni lokatorzy domu poszli za jego przykładem.
 Wszyscy ci paryżanie, uspokojeni przez oficerów i żołnierzy, odetchnęli nareszcie po tylu dniach przestrachu i chętnie zgodzili się na rewizyę swych domów, wybadania mieszkańców i oddania pod sąd wojenny wszystkich podejrzanych o utrzymywanie stosunków z komuną.