Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/508

w hotelu w okolicy Bastylli, by następnego dnia rano jak najwcześniej odbyć tę wizytę.
 Wróćmy do Janiny Rivat.
 Rany na głowie, gdy nie są śmiertelnemi, leczą się zazwyczaj dość łatwo.
 Powtórzyło się to i z biedną żebraczką od św. Sulpicyasza, którą rybacy po wydobyciu z wody umieścili w oberży Wiktora Lerat.
 Gdy Janina odzyskała przytomność i mogła zebrać wspomnienia, objaśniono ją, jakim sposobem ocaloną została.
 Sędzia śledczy z Melun, powiadomiony przez d-ra Ringaud, że stan chorej zezwala na wybadanie jej, udał się wraz z pisarzem do oberży i spisał jej zeznanie.
 Janina opowiedziała, jak przybył do niej mer z oświadczeniem, że umierający Serwacy Duplat pragnie przed śmiercią wskazać miejsce pobytu jej córek, porwanych przed ośmnastu laty, jak przyprowadził ją nad rzekę i jak następnie jakiś człowiek, wyszedłszy nagle z za krzaku, uderzył ją kijem w głowę.
 Wszystko to było prawdą, jednak wywarło na urzędnikach wrażenie sceny, powtórzonej z jakiegoś sensacyjnego romansu.
 Byli przekonani, że biedna kobieta jest obłąkaną, chociaż na wszystkie inne pytania odpowiadała logicznie.
 Jedno z tych pytań wywołało wzmiankę o księdzu d‘Areynes.
 — Jałmużnik z la Roquette? — zapytał sędzia śledczy.
 — Tak, panie.
 — Zapewne nie wiesz pani, że ksiądz d‘Areynes został zamordowany.
 Janina krzyknęła ze zgrozy.
 — Czy odszukano zabójców? — zapytała następnie