Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/511

 — Lucyan w Paryżu! — proś go natychmiast.
 Rajmund wprowadził gościa.
 — Więc ksiądz żyje! — zawołał Lucyan, podbiegając do księdza i ujmując jego dłonie — Chwała Bogu!...
 — Żyję i jestem już prawie wyleczonym. Po raz drugi w przeciągu ośmnastu lat Bóg nie chciał powołać mnie do siebie.
 — A zabójca?
 — Po co mamy szukać go, skoro w razie odkrycia byłby ukaranym?
 — To już za wiele miłosierdzia.
 — Nie, jest to nakaz Chrystusa, który przebaczył swoim katom. Ale mówmy raczej o tobie, nie o mnie. Jakim sposobem znalazłeś się w Paryżu i dla czego tak prędko opuściłeś d-ra Giraux?
 — Przybyłem do Paryża, by czuwać nad domem zbrodni.
 — Odpowiedź zbyt dramatyczna... Nie rozumiem.
 — Ponieważ ksiądz nie wie co się stało.
 — Więc objaśnij mnie.
 — Powiem wszystko — odrzekł Lucyan, jeżeli ksiądz zapewni mnie, że wiadomość ta nie wywoła w nim wzruszenia i nie zaszkodzi zdrowiu.
 — Możesz mówić bez obawy. Cokolwiek byś mi powiedział, nie zdziwię się... Wszystkiego spodziewam się i domyślam się o jakim mówisz domu... Przy której on ulicy?
 — Przy ulicy Vaugirard.
 — Spodziewałem się tego. Chodzi o Gilberta, prawda?
 — Tak jest.
 — Wiem oddawna co sądzić o niem, żaden postępek jego nie zdziwi mnie.
 — Nawet gdybym powiedział, że jest trucicielem?
 — Nawet to. Gdy wypędzał mnie z domu swej