Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/512

żony, powiedziałem mu: Zobaczymy się w więzieniu la Boquette! I nie były to słowa na wiatr rzucone! Znajdzie się on tam! A teraz opowiadaj! Cóż dzieje się na ulicy Vaugirard?
 — Mówiłem księdzu przed miesiącem, że Gilbert Rollin opuścił nagle Paryż i wywiózł córkę na południe Francyi.
 — I uważałem to za dobre.
 — Otóż, czy wie ksiądz kogo zastałem w domu zdrowia, gdym przybył tam przed kilkoma dniami?
 — Kogo?
 — Maryę Blankę!
 — Maryę Blankę! — powtórzył ksiądz głosem zmienionym.
 — Tak, Maryę Blankę prawie dogorywającą, pozbawioną mowy i przytomności... Maryę Blankę otrutą belladoną w celu uczynienia jej obłąkaną!
 — Boże mój! — jęknął jałmużnik, ocierając pot z czoła.
 Rajmund dał księdzu kilka kropel zaleconego przez lekarza kordyału, który wzmocnił jego siły i uspokoił wzruszenie.
 — Więc to Gilbert odwiózł Maryę Blankę do domu zdrowia w Joigny? — zapytał.
 — Nie.
 — A kto?
 — Jego wspólnik.
 — Co za wspólnik?
 — Kryminalista uwolniony z Numei.
 — Jak się nazywa? — zapytał ksiądz, mając na myśli Duplata.
 — Gaston Depréty, niegdyś dependent adwokata, noszący dziś zmyślone lub przywłaszczone nazwisko wice-hrabiego Jerzego de Grancey.