Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/516

 — Podobno rodzina bardzo porządna, starożytna... Rodzice jego nie żyją, jak widzę z papierów, które man u siebie. Wice-hrabia jest ostatnim członkiem rodu.
 — Czy dawno widział pan Maryę Blankę? — zapytał ksiądz.
 — Widziałem ją wczoraj.
 — Czy jest szczęśliwą z tego małżeństwa?
 — Nie wydawała mi się smutną.
 — Czy nie zauważył pan w niej żadnej zmiany?
 — Żadnej.
 — Otóż, kochany rejencie, nie mam powodu do opierania się temu małżeństwu. Możesz pan pisać kontrakt ślubny. Niech się stanie, co ma być... Jeden Bóg jest panem naszych losów.
 Notaryusz pożegnał się i wyszedł, nie pojmując nowego, tak niespodziewanego usposobienia księdza d‘Areynes.
 Jałmużnik i Lucyan pozostawszy sami, spojrzeli, po sobie.
 — To szczyt łotrostwa! — zawołał ksiądz.
 — Szczyt zbrodni i nikczemności — odrzekł Lucyan. — Ale zkąd oni wzięli tę dziewczynę tak podobną do Maryi Blanki, że w błąd wprowadza wszystkich?
 — Cierpliwości! Wkrótce dowiemy się zkąd ją wzięli, ale w samem podstawieniu masz dowód, jak energicznie Marya Blanka opierała się woli Gilberta. Stanęła na przeszkodzie, więc postanowiono usunąć ją, otruto i pod fałszywem nazwiskiem wysłano na śmierć do szpitala waryatów, zacierając zarazem wszelki ślad podstawienia. To potworne! Lecz powtarzam: cierpliwości! godzina kary zbliża się!...
 — I kary bez litości, prawda?
 — Bez litości!
 U drzwi dzwonek odezwał się znowu.