Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/517

 Po kilku minutach Rajmund z twarzą rozpromienioną wszedł do pokoju.
 — Proszę księdza — zawołał — to Janina Rivat pragnie zobaczyć się z księdzem.
 — Sam Bóg ją przysyła — odrzekł ksiądz — wprowadź ją!
 Janina blada, chwiejąca się na nogach, z głową obwiązaną podeszła do księdza d’Areynes i uklękła, ale on ujął jej ręce i kazał powstać.
 — Moja biedna Janino, jak ja dawno nie widziałem cię — rzekł. — Miałem już posyłać Rajmunda do ciebie. Czy byłaś chorą?
 — Byłam ranną... Chciano mnie zamordować.
 — Zamordować! — jednocześnie powtórzyli Raul, Lucyan i Rajmund.
 — A tak.
 — Kto?
 — Serwacy Duplat.
 — Ten sam, którego uważaliśmy za zmarłego.
 — Któż inny wciągnąłby mnie w zasadzkę? Komuż by, jeśli nie jemu zależałoby na mojej śmierci.
 — Jak że to było?
 Janina opowiedziała jakim sposobem pod pozorem odszukania jej córek zaprowadzono ją nad rzekę.
 — Biedna matka!... Biedna kobieta!... Jakim sposobem ocalałaś?
 Wdowa opowiedziała wiadome już c
zytelnikom szczegóły i dodała ze łkaniem:
 — Nikczemnicy ci, jak gdyby nie dość było tej jednej zbrodni, uprowadzili nadto i zamordowali biedną dziewczynę, która pielęgnowała mnie i kochała; jak matkę!... Nie znalazłam jej w mieszkaniu!... Biedne dziecko zniknęło, a że nikt nie wie co z nią się stało, więc widocznie zamordowano ją.