Strona:PL De Montepin - Róża i blanka.pdf/518

 Ksiądz d’Areynes i Lucy an słuchali słów Janiny i wzruszeni, drżąc z oburzenia i zgrozy.
 — O jakiej dziewczynie mówisz, Janino? — zapytał ksiądz, wiedząc naprzód jaką otrzyma odpowiedź.
 — O kim mówię? O Róży, tej młodej infirmerce, która taką troskliwością otaczała mnie w szpitalu w Blois i kochała tak, że uciekła ztamtąd do mnie do Paryża; o tej, którą miałam przy sobie i kochałam jak córkę rodzoną! Zabrali ją!... zabili!...
 Teraz wszystkie wątpliwości księdza d’Areynes znikły, jego dotychczasowe podejrzenia zarysowały mu się w umyśle jako fakty wyraźne, prawie namacalne!
 I Lucyan zaczynał domyślać się prawdy.
 — Czy to ta sama dziewczyna, co tak podobna do córki pani Rollin, że spotkawszy ją w kościele św. Sulpicyusza, wziąłeś jedną za drugą?
 — Ta sama, proszę księdza.
 — Czy ona niema nazwiska?
 — Nie ma.
 — Więc jest dzieckiem znalezionem?
 — Tak, i zadeklarowanemu w merostwie jedenastego okręgu 28 maja 1871 r.
 — Przez kogo?
 — Przez jakiegoś p. Juliusza Servaise‘a.
 — Juliusza Servaise‘a? — powtórzył ksiądz.
 — Tak... Wręczyła mu ją matka umierająca na ulicy la Roquette...
 — Ależ — zawołał Rajmund — dziewczyna ta zapisaną jest w księdze merostwa tego samego dnia co panna Marya Blanka, córka pani Rollin!
 — Janino — rzekł ksiądz tonem uroczystym — ufaj Bogu, nie trać nadziei. Bóg ulitował się nad tobą i spełni twoje pragnienia!...
 — Bóg ulitowa1, się i spełni moje pragnienia? —